Στον λύκο, σε περίπτωση θρόμβωσης (θρόμβος σε φλεβικό ή αρτηριακό αγγείο), ιδίως στο πλαίσιο συνδρόμου αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων, μπορεί να συνταγογραφηθεί αντιπηκτική αγωγή.

Πώς γίνεται συνήθως η διαχείριση αυτής της θεραπείας;

Αρχικά, χρησιμοποιείται αντιπηκτική αγωγή με βάση την ηπαρίνη (συχνότερα χαμηλού μοριακού βάρους (LMWH)), η οποία δρα πολύ γρήγορα. Η LMWH χορηγείται με εφάπαξ ή δύο φορές την ημέρα, με διαφορά 12 ωρών μεταξύ τους. Πολύ συχνά αυτή η LMWH ακολουθείται από ένα αντιπηκτικό φάρμακο που μπορεί να ληφθεί από το στόμα και το οποίο ανήκει στην οικογένεια των ανταγωνιστών της βιταμίνης Κ (VKA), όπως η βαρφαρίνη και σπανιότερα η ακενοκουμαρόλη.

Τα φάρμακα αυτά δρουν αναστέλλοντας τη σύνθεση ορισμένων πρωτεϊνών πήξης. Συνεπώς, η αντιπηκτική δράση των VKA καθυστερεί. Λόγω αυτού του χρόνου καθυστέρησης, η ηπαρίνη πρέπει να διατηρείται σε αμετάβλητη δόση για όσο χρονικό διάστημα είναι απαραίτητο, δηλαδή έως ότου ο INR (Διεθνής Ομαλοποιημένος Λόγος) βρίσκεται στην επιθυμητή θεραπευτική ζώνη για 2 συνεχόμενες ημέρες.

Το INR είναι η βιολογική εξέταση που επιτρέπει την παρακολούθηση και την προσαρμογή της VKA (εκτός από οποιαδήποτε θεραπεία με VKA, το INR ενός φυσιολογικού ατόμου είναι 1). Λόγω της σημαντικής δια-ατομικής μεταβλητότητας, η δόση της VKA είναι αυστηρά ατομική.

Η ισορροπία της θεραπείας επιτυγχάνεται μερικές φορές μόνο μετά από αρκετές εβδομάδες. Μετά την αλλαγή της δοσολογίας, οι έλεγχοι του INR γίνονται τακτικά μέχρι τη σταθεροποίηση.

Κατά τη διάρκεια ενός συνδρόμου αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων, ο στόχος INR είναι μεταξύ 2 και 3 σε φλεβική θρόμβωση και 3 έως 3,5 σε αρτηριακή θρόμβωση. Διατίθενται πλέον και άλλα αντιπηκτικά (άμεσα από του στόματος αντιπηκτικά, με αντι-Xa δράση) που δεν απαιτούν παρακολούθηση του INR, αλλά το επίπεδο αποτελεσματικότητάς τους πρέπει να αξιολογείται στον λύκο, ιδίως στην περίπτωση του συνδρόμου αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων. Δεν συνιστώνται ως θεραπεία πρώτης πρόθεσης.

Οι αντιπηκτικές θεραπείες, με επικεφαλής τη χαμηλή δόση ασπιρίνης, αποτρέπουν το σχηματισμό του "θρόμβου αιμοπεταλίων". Οι θεραπείες αυτές λειτουργούν άμεσα και, στην περίπτωση της ασπιρίνης, διαρκούν έως και 10 ημέρες μετά τη διακοπή τους. Η αντιπηκτική αγωγή δεν απαιτεί βιολογική παρακολούθηση. Η αρχική δόση είναι τις περισσότερες φορές η δόση ισορροπίας (συχνά μικρότερη από 100 mg για την ασπιρίνη).

Όταν κόβεστε, τα αιμοπετάλια συσσωρεύονται (σαν τούβλα) και κλείνουν το αγγειακό ρήγμα. Εάν πάρετε ασπιρίνη, θα αιμορραγήσετε περισσότερο σε περίπτωση που κοπείτε.