Oko 20-40% odraslih pacijenata sa lupusom i 30-80% dece razvijaju bubrežno oštećenje. Ovo je češće kod Azijata i pacijenata afričkog porekla nego kod belaca.

Rezultat biopsije bubrega će definisati ozbiljnost ovog bubrežnog oštećenja i u velikoj meri odrediti tretman koji je potreban za njegovo kontrolisanje. Teške forme lupusnog nefritisa (nazvane proliferativne) zahtevaju tretman koji kombinuje kortikosteroide u početnim visokim dozama (prednizon: 0,5 do 1 mg / kg / dan) i imunosupresivnu terapiju (mikofenolat mofetil ili ciklofosfamid), uz hidroksiklorokin, što će smanjiti upalu bubrega.

Ova terapijska strategija gotovo uvek omogućava poboljšanje bubrežnog oštećenja kod lupusa, često čak i izlečenje, ili barem stabilizaciju. Korist se uglavnom vidi na duže staze. Iz tog razloga, važno je nastaviti imunosupresivnu terapiju tokom dužeg vremena (bar 2 godine). Ponekad je potrebno uraditi kontrolnu bubrežnu biopsiju nakon nekoliko meseci kako bi se proverila efikasnost tretmana. Ako imate visok krvni pritisak, ili ako značajna proteinurija (proteini u urinu) traje i bez hipertenzije, bićete upućeni na lekove koji snižavaju krvni pritisak i pritisak u bubrežnim filtrima, kako bi se smanjilo curenje proteina u urin i zaštitili bubrezi (ovo se naziva "nefroprotekcija").

I dalje postoji rizik od relapsa koji zahteva redovno praćenje i nastavak upotrebe hidroksiklorokina, čak i ako je imunosupresivna terapija možda prekinuta.

Retko, uprkos svim tim tretmanima, bubrežno oštećenje može i dalje da se pogoršava, što postepeno vodi do potrebe za transplantacijom bubrega ili dijalizom (ovo se naziva "terminalni stadijum" bubrežnog zatajenja, kada bubrezi više uopšte ne obavljaju svoju funkciju čišćenja).