Η διάγνωση μπορεί να διαρκέσει πολύ καιρό για ορισμένους ανθρώπους, επειδή ο λύκος είναι τόσο πολύπλοκος και μιμείται τόσες πολλές άλλες πιθανές ασθένειες. Με την πάροδο του χρόνου, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να απογοητευτούν τόσο πολύ από την απουσία διάγνωσης, ενώ υπομένουν τον πόνο, την κόπωση και πολλά άλλα συμπτώματα, ώστε η κατονομασία της νόσου να αποτελεί ανακούφιση.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ωστόσο, η διάγνωση "συστηματικός ερυθηματώδης λύκος" είναι μια δύσκολη εμπειρία. Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που ακούνε το όνομα αυτής της νόσου και να τους εξηγείται η ποικιλία των συμπτωμάτων που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Η δυσκολία αυτή επιδεινώνεται από τη χρόνια πτυχή της νόσου, την κακή φήμη ορισμένων συστατικών της θεραπείας και τον μη βοηθητικό τόνο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, δεν υπάρχει άλλη επιλογή γι' αυτούς από το να ξεκινήσουν το ταξίδι της ζωής τους με τον λύκο.

Η πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει πρώτα μια περίοδο "άρνησης": γιατί εγώ; Τι έκανα λάθος; Δεν είναι δυνατόν να έχω αυτή την ασθένεια, είστε σίγουροι ότι δεν είναι κάτι άλλο; Για ορισμένους, αυτή θα είναι μια περίοδος θυμού και κατάθλιψης. Μόλις αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα, συχνά θα περάσουν στη φάση της "αφύπνισης", κατά την οποία αρχίζουν να οικοδομούν μια κατανόηση της νόσου και της θεραπείας της, συχνά με επίκεντρο τους περιορισμούς και τις απειλές που προκαλεί ο λύκος. Για τους περισσότερους, με την πάροδο του χρόνου, η κατανόηση της νόσου θα γίνει πιο πλήρης και πιο ισορροπημένη. Αυτό είναι το στάδιο της "προσκόλλησης". Αποδέχονται ότι ο λύκος υπάρχει στη ζωή τους, ότι αυτό δεν είναι δικό τους "λάθος" και επικεντρώνονται στην ελαχιστοποίηση των επιπτώσεών του, δημιουργώντας ρουτίνες που βοηθούν στην καταπολέμησή του ή στην αντιμετώπιση των επιπτώσεών του. Τέλος, αρκετοί ασθενείς φτάνουν στο στάδιο του "ευδαιμονισμού", όπου ο λύκος γίνεται αναπόσπαστο και "θετικό" μέρος της ζωής τους.

Δεν υπάρχει σταθερός χρόνος για τη βίωση αυτών των ψυχολογικών σταδίων. Η θετική κοινωνική υποστήριξη, η εκπαίδευση των ασθενών, η συμμετοχή σε συζητήσεις με άλλους ανθρώπους που ζουν με λύκο, ο ανοιχτός διάλογος με τον γιατρό ή την ομάδα λύκου, και μερικές φορές η ψυχολογική υποστήριξη, μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κινηθούν, ο καθένας με τον δικό του ρυθμό, μέσα από τα διάφορα ψυχολογικά στάδια της ζωής με τον λύκο. Μπορεί να υπάρξουν υποτροπές, στιγμές απελπισίας και απογοήτευσης σχετικά με την ασθένεια, αυτό είναι επίσης φυσιολογικό και συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους που ζουν με μια χρόνια πάθηση. Οι εξάρσεις μπορεί να δημιουργήσουν μια προσωρινή επιστροφή σε ένα προηγούμενο ψυχολογικό στάδιο, αλλά η εμπειρία της ενασχόλησης με τη διαχείριση της νόσου παραμένει ένα πλεονέκτημα για να ζει κανείς καλύτερα με την πραγματικότητα.