Χωρίς θεραπεία, ο λύκος εξελίσσεται με εξάρσεις, που εναλλάσσονται με φάσεις σχετικής ηρεμίας. Δυστυχώς, αυτή η "φυσική" πορεία, χωρίς την κατάλληλη θεραπεία, είναι πιθανό να οδηγήσει όχι μόνο σε μη αναστρέψιμες βλάβες στα όργανα που επηρεάζονται από τη νόσο, ιδίως στα νεφρά (νεφρική ανεπάρκεια) και στον εγκέφαλο, αλλά μπορεί επίσης να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ασθενούς.

Υπό θεραπεία, ο λύκος συνήθως εξελίσσεται προς "ύφεση": εξαφάνιση των κλινικών συμπτωμάτων και βελτίωση ορισμένων βιολογικών σημείων, όπως το επίπεδο των αντισωμάτων κατά του DNA. Ωστόσο, τα αντιπυρηνικά αντισώματα συχνά παραμένουν παρόντα, ακόμη και όταν ο λύκος ελέγχεται πλήρως. Ο στόχος είναι η διατήρηση της "ύφεσης" με θεραπεία ελάχιστης δόσης (ελάχιστη αποτελεσματική θεραπεία).

Αυτό συνήθως σημαίνει θεραπεία με συνθετικά ελονοσιακά φάρμακα (όπως υδροξυχλωροκίνη, , χλωροκίνη) που πρέπει να λαμβάνεται αρκετά χρόνια μετά την επίτευξη ύφεσης.

Η κορτιζόνη και μερικές φορές τα ανοσοκατασταλτικά συνταγογραφούνται επίσης μακροπρόθεσμα.

Εάν η θεραπεία ακολουθείται καλά, χωρίς πρόωρες διακοπές, ο κίνδυνος από τις εξάρσεις είναι μικρότερος και σπανιότερες. Η έγκαιρη και επαρκώς εντατική θεραπεία των εξάρσεων καθιστά δυνατό τον σημαντικό περιορισμό των συνεπειών και την αποφυγή μιας θανατηφόρας έκβασης, η οποία έχει γίνει σήμερα πολύ σπάνια.