Een auto-immuunziekte is het gevolg van de hyperactiviteit van een immuunsysteem dat de lichaamseigen cellen aanvalt. Witte bloedcellen, lymfocyten, worden "abnormaal" geactiveerd door externe elementen die het immuunsysteem van patiënten met een genetische predispositie verstoren. Deze geactiveerde lymfocyten "vallen" vervolgens de weefsels aan door op te treden, hetzij rechtstreeks als T-lymfocyten, hetzij via auto-antilichamen die door de B-lymfocyten worden geproduceerd.

Deze weefselagressie zal een ontstekingsreactie veroorzaken waarbij andere immuniteitscellen (polymorfonucleairen en macrofagen) betrokken zijn, die de laesies zullen versterken.

Auto-immuunziekten komen veel voor en treffen in totaal 3-5% van de bevolking in landen als Frankrijk. Auto-immuunziekten treffen 5-6% van de bevolking in landen als Frankrijk.

Schematisch gezien zijn er twee hoofdtypen auto-immuunziekten:

• - Systemische auto-immuunziekten, d.w.z. ziekten die meerdere organen kunnen aantasten, zoals reumatoïde artritis, systemische lupus erythematosus, systemische sclerose (sclerodermie), het syndroom van Sjögren en bepaalde vasculitiden (ziekten die gekenmerkt worden door ontsteking van de vaatwand). Terwijl reumatoïde artritis veel voorkomt (ongeveer 3 miljoen patiënten in Europa), zijn andere aandoeningen zeldzamer, zoals lupus, waaraan in Europa ongeveer 300.000 tot 400.000 patiënten lijden.

• - Auto-immuunziekten van organen (d.w.z. gelokaliseerd aan één orgaan) zoals diabetes type I (betrokkenheid van de alvleesklier), thyroiditis (betrokkenheid van de schildklier), multiple sclerose (schade aan de hersenen en het ruggenmerg), bepaalde leverschade (leverziekten), of huidschade (bulleus pemphigoid). Sommige van deze aandoeningen komen vaak voor, zoals diabetes type 1 of schildklierontsteking, en andere zijn veel zeldzamer, zoals leveraandoeningen. Deze ziekten kunnen geïsoleerd voorkomen of in combinatie, zoals primaire biliaire cirrose met systemische sclerose (syndroom van Reynolds).