Ongeveer 20-40% van de volwassen lupuspatiënten en 30-80% van de kinderen ontwikkelen nierontsteking. Dit komt vaker voor bij Aziaten en patiënten van Afrikaanse afkomst dan bij blanken.

Het resultaat van de nierbiopsie bepaalt de ernst van deze nieraandoening en bepaalt grotendeels de behandeling die nodig is om dit onder controle te krijgen. Ernstige vormen van lupusnefritis (proliferatief genaamd) rechtvaardigen een behandeling met corticosteroïden in aanvankelijk hoge doses (prednison: 0,5 tot 1 mg/kg/dag) en een immunosuppressieve behandeling (mycofenolaatmofetil of cyclofosfamide) naast hydroxychloroquine, hetgeen de ontsteking van de nier zal verminderen.

Deze therapeutische strategie maakt het bijna altijd mogelijk de schade aan de nieren door lupus te verbeteren, vaak zelfs te genezen, of tenminste te stabiliseren. Het voordeel wordt meestal op lange termijn zichtbaar. Daarom is het belangrijk de immunosuppressieve therapie gedurende lange tijd (minstens 2 jaar) voort te zetten. Soms is het nodig om na enkele maanden een controle nierbiopsie uit te voeren om de doeltreffendheid van de behandeling te controleren. Als u een hoge bloeddruk heeft, of als ook zonder hypertensie aanzienlijke proteïnurie blijft bestaan, krijgt u een medicijn voorgeschreven dat de bloeddruk en de druk in de nierfilters verlaagt, om het lekken van eiwit in de urine te verminderen en de nier te beschermen (dit wordt "nefroprotectie" genoemd).

Er blijft een risico van terugval bestaan, zodat regelmatige controle en voortgezet gebruik van hydroxychloroquine nodig is, ook al is de immunosuppressieve therapie stopgezet.

In zeldzame gevallen kan de nierontsteking ondanks al deze behandelingen blijven verergeren en geleidelijk leiden tot de noodzaak van niertransplantatie of dialyse (dit wordt "eindstadium" nierfalen genoemd om aan te geven dat de nieren hun zuiveringsfuncties helemaal niet meer uitvoeren).